Zoeken in deze blog

zaterdag 24 november 2012

#3: The Residents - The King & Eye (1989)


The Residents is een Amerikaanse groep die sinds 1972 avant-gardistische muziek en multimedia voorstellingen maakt. Tot op de dag van vandaag zijn de leden van de The Residents anoniem gebleven, omdat zij de focus liever op hun kunst gericht zien dan op zichzelf. Zij geven dan ook geen interviews en bij optredens zijn ze steevast in vermomming. Hun beroemdste uitdossing is degene met hoge hoed, oogbal en smoking. Nadat één van de oogballen werd gestolen in 1985 werd deze vervangen door ‘Mr. Skull’.


In hun muziek geven ze vaak een eigen draai aan bestaande muziek, maar ze maken ook grootschalige, thematische werken zoals 'The Mole Trilogy', 'The American Composers Series', 'God In Three Persons' en 'Cube-E'.

Cube-E behandelt de historie van de Amerikaanse muziek in drie delen: cowboy muziek (‘Buckaroo Blues’), slavenmuziek en de blues (‘Black Barry’) en Elvis Presley (‘The Baby King’). Cube-E was de eerste echte theatershow van The Residents met uitsluitend muziek die speciaal voor de voorstelling was geschreven. De muziek voor het ‘Elvis’-deel is uitgebracht op het album ‘The King & Eye’ uit 1989.

Op dit album krijgen zestien bekende Elvis nummers een Residents-draai. Dat betekent tragere tempi, dramatische zang en vervreemdende geluidseffecten. In de vijf korte, gesproken tussenstukken (The Baby King) is er een verteller die aan twee kinderen het levensverhaal van ‘The King’ vertelt. Daarbij wordt getracht het antwoord te vinden op de vraag waar Elvis koning van was (de koning van zorg? van geluk? van waarheid? van liefde?). Elvis wordt gezien als de baby die nooit volwassen werd.

Het geheel heeft een wat tragische en melancholische sfeer, maar door alles heen spat de bewondering voor Elvis’ muziek en voor de invloed die hij heeft gehad op de artiesten na hem. Het duidelijkst komt dit naar voren in het één-na-laatste nummer van het album, Love Me Tender. Terwijl de Elvis-figuur de luisteraar smeekt hem teder lief te hebben, horen we flarden muziek van The Beatles en The Rolling Stones hem langzaamaan verdringen.

Het album opent echter met een (voor Residents-begrippen) stampende uitvoering van Blue Suede Shoes waarin vooral het koortje opvalt dat haar teksten op een ‘dreinende’ manier je huiskamer inslingert. In Devil In Disguise wordt de dreiging uit de tekst geweldig versterkt door de instrumentatie en de tempowisselingen tussen de coupletten (traag en donker) en het refrein (uptempo met scheurende gitaar die duivel moet doen uitdrijven). Voor Return To Sender wordt dan juist weer een heel rustig muzikaal tapijtje neergelegd waarover de zanger bijna fluisterend vertelt over de brieven die maar terug blijven komen. Bij Heartbreak Hotel en Don’t Be Cruel druipen dan weer de wanhoop en het liefdesverdriet uit de boxen.

Nadat in het laatste deel van The Baby King wordt geconstateerd dat Elvis eigenlijk maar een heel korte tijd écht gelukkig is geweest horen we juist dát terug in een relatief opgewekt en uptempo Hound Dog.

En het antwoord op de vraag waar Elvis’ nou eigenlijk koning van was? Dat is volgens The Residents ‘behoefte’ (‘need’). Elvis had de behoefte om de ‘King’ te zijn en de mensen hadden (of hebben?) de behoefte om hem de ‘King’ te laten zijn.

De muziek van The Residents is niet makkelijk verteerbaar. Je vindt het niks of je vindt het geweldig. Een tussenweg lijkt er niet. En zelfs als je er van houdt kost het vaak enige draaibeurten om een nieuw album te leren waarderen. Maar de beloning voor die moeite boeit al veertig jaar een heleboel mensen. 

© 2012 TTZL


Officiële website: The Residents
Wikipedia EN: The Residents
Wikipedia NL: The Residents
Youtube: The Baby King 1
Youtube: Love me tender
Youtube: The Baby King 5
Youtube: Hound Dog

Geen opmerkingen:

Een reactie posten