Van niets binnen op nr. 2 in de Album Top 100. Dat gebeurde onlangs met het album Hand. Cannot. Erase. Voor mij hét bewijs dat de Britse alleskunner Steven Wilson inmiddels een bekende naam is geworden in Nederland. Met zijn band Porcupine Tree reikte hij al eens tot nr. 13 (zie ook #7) en nr. 5, maar zo hoog als nu stond hij nog nooit.En het is terecht, ik kan niet anders zeggen. Zijn vierde solo-album in zeven jaar tijd is weer van hetzelfde hoge niveau als van zijn vorige drie albums. Op dit moment is er geen artiest in het progrock-genre die ook maar in de buurt komt van deze geweldenaar.
Het album opent met het tweeluik First Regret/3 Years Older(*). Het eerste nummer is een korte sfeervolle instrumentale opmaat die naadloos overgaat in de tweede track. Dat is een typische lange Steven Wilson-compositie met veel tempo- en dynamiekwisselingen en een sterke melodie.
Op de rest van het album wordt de veelzijdigheid en inventiviteit van Steven Wilson weer ten volle geëtaleerd. Er staan uptempo songs als Hand Cannot Erase, Home Invasion(*) en Regret #9(*) tegenover introspectieve ballads als
Transience(*) en Happy Returns(*).
Er staan voor mij drie absolute topstukken op. Perfect Life is een prachtig gedragen midtempo nummer dat begint met een gesproken tekst (door Katherine Begley) waarvan de eerste regels als volgt luiden:
When I was 13 I had a sister for 6 months, she arrived one February morning,
pale and shellshocked, from past lives I could not imagine.
She was 3 years older than me, but in no time we became friends.
Hierna ontvouwt zich een intrigerend verhaal over de relatie van de hoofdpersoon met haar (zeer tijdelijke) pleegzus en de herinneringen daaraan.
Ook in Routine(*) wordt een boeiend verhaal vertelt, dit keer over de vermissing van kinderen en de worsteling daarmee van de hoofdpersoon:
What do I do with all the children's clothes?
Such tiny things that still smell of them. And the footprints in the hall.
And how to be of use? Make the tea and the soup.
All of their favourites, throw them away.
And all their school books and their running shoes.
Washing them clean in the dirty steel sink.
Routine keep me in line.
Een prachtige bijrol is hierin weggelegd voor de mooie rauwe stem van de Israëlische zangeres Ninet Tayeb. Zij keert terug in de 13 minuten durende tour de force Ancestral(*). Hierin trekt Steven Wilson nog een keer alle registers open en creëert hij een nieuwe publieksfavoriet voor bij zijn optredens. Rustieke passages worden afgewisseld met progmetal-uitspattingen en desondanks slaagt hij erin om het een coherent geheel te laten zijn. Het album sluit af zoals het opende, met een instrumentale sfeerschets, Ascendent Here On...(*).
Bij iedere draaibeurt groeit mijn waardering nog steeds voor dit kunstwerk. Ik kan het album dan ook niet genoeg aanbevelen. Het is verkrijgbaar als download, 2LP, CD, 2CD, CD/DVD, Blu-ray en als limited edition artbook 2CD/DVD/Blu-ray.
(*) Door de YouTube-video te vertragen probeert men te voorkomen dat deze verwijdert wordt vanwege auteursrecht. Door rechtonder in het video-kader op het instellingen-icoon te klikken en de snelheid op 1.25 te zetten wordt de snelheid weer correct.
N.B. waar geen aparte YouTube-video beschikbaar was heb ik gelinkt naar de 'full album'-video
© 2015 TTZL
Wikipedia EN: Steven Wilson
Wikipedia NL: Steven Wilson
YouTube: First Regret/3 Years Older(*)
YouTube: Hand Cannot Erase
Geen opmerkingen:
Een reactie posten